EE-labels

Bindingen en bytes

Wandtapijt ontwerp

Deze tekst is een uitbreiding op een wandtapijt ontworpen door Julia Joosten en Karolina Borucka in samenwerking met EE labels.

Voorbeeld van een ponskaart.
bron: http://www.columbia.edu/cu/computinghistory/cuccjobcard.html

Auteur van de afbeelding: Garth Dawson, Accrington

Vroege computergeheugens bestonden uit kleine magneten die met draad aan elkaar waren geweven. Draad ging erdoorheen om 1 aan te geven of omzeilde de magneet om 0 aan te geven. De kernen werden gemaakt door bekwame wevers en vereisten veel handwerk. Elk stukje informatie moest zorgvuldig worden gecodeerd. Zodra een module was voltooid, was het bijna onmogelijk om de informatie erin te veranderen. In die zin is het vergelijkbaar met wandtapijten - de wever beslist welk verhaal hij wil uitbeelden en zodra het is geweven, is het moeilijk om het te veranderen. Het is een handeling die informatie in de tijd bevriest. Dit lijkt op de mechanismen in de geschiedenis die bepalen welke gebeurtenissen worden herinnerd, worden gecodeerd in cultuur door kunst en geschriften en welke ongedocumenteerd en vergeten blijven.

Bron afbeelding: Draper/Raytheon

Het gebeurt vaak met digitale afbeeldingen die in omloop zijn en net zo snel viraal gaan als ze vergeten zijn. De snelheid waarmee ze geproduceerd kunnen worden is opwindend, maar maakt ze ook kwetsbaar voor digitaal verval vanwege de steeds veranderende technologie die we nodig hebben om ze te lezen. De afbeelding die voor dit wandtapijt is gemaakt, is ook digitaal, maar kan worden bewaard door te weven, om het verweven verhaal van wevers en computertechnici voort te zetten.

Bron afbeelding: CHM/Raytheon CN-4-421-C

Net als de geheugenwevers die achter de schermen werkten, waren de wiskundigen die alledaagse berekeningen uitvoerden voor de Apollo-missie. Omdat complexe rekenmachines op dat moment niet beschikbaar waren, zette NASA teams van mensen in die de benodigde trajecten berekenden om de missie mogelijk te maken, maar ze werden zelden genoemd als onmisbaar voor de operatie. Hetzelfde gebrek aan erkenning gold voor de wevers die de geheugenmodules creëerden die deel uitmaakten van de Apollo Guidance Computer die hielp bij het navigeren naar de maan en het landen op het oppervlak.

De computercomponenten waren vroeger groot en log, hadden een sterke aanwezigheid, heel anders dan de alomtegenwoordige, verkleinde en meer dubbelzinnige computers die ons vandaag de dag omringen. Hoewel ze beperkter waren en veel werk vereisten, betrokken ze de gebruikers meer bij het werk en vereisten ze meer kennis over hoe ze werkten. De manier waarop ze werkten was misschien transparanter en de hoeveelheid middelen die ze gebruikten was zelfs voor het ongetrainde oog duidelijker. Op deze manier leken ze op wandtapijten die vroeger veel handwerk vereisten, kleine vingers die de juiste draden trokken en de meesterwever, om patronen te produceren. Met de introductie van de jacquardmachine konden de afbeeldingen complexer zijn. De productie van patronen werd een aparte onderneming die langzaam afstand nam van het weefgetouw en de relatie tussen de wever en de machine werd anders.

__________________________________________________________________________________

Proces

In ons wandtapijtontwerp nam Julia het voortouw bij het selecteren van de kleuren, die waren geïnspireerd door het concept van connectiviteit met een digitale chip. De keuze van de kleuren werd zorgvuldig overwogen om de thema's technologie, innovatie en communicatie te weerspiegelen.

Om te evalueren hoe deze kleurkeuzes zouden werken in het uiteindelijke ontwerp, maakten we een staal. Dit kleine geweven stukje stelde ons in staat om te experimenteren met de kleuren en texturen, om ervoor te zorgen dat ze goed bij elkaar pasten. Door het staal te bekijken, konden we beoordelen hoe de kleuren interacteerden in de context van het algehele wandtapijt, en konden we eventuele noodzakelijke aanpassingen doen voordat we het ontwerp definitief maakten. Deze praktische aanpak hielp ons om het eindresultaat te visualiseren en ervoor te zorgen dat ons wandtapijt de beoogde boodschap effectief zou overbrengen.

Naast het kleurenstaal creëerde Julia ook een sjabloon om te dienen als een fundamentele referentie voor ons ontwerp. Deze sjabloon schetst de algehele structuur van het wandtapijt en bevat de visuele elementen die lijken op de lay-out van een digitale chip. Door deze schets te gebruiken, zorgden we ervoor dat het ontwerp niet alleen onze kleurkeuzes aanvulde, maar ook effectief de onderlinge verbondenheid en complexiteit van digitale technologie vertegenwoordigde. De sjabloon begeleidde ons bij het organiseren van onze patronen en motieven, en versterkte het concept van connectiviteit dat centraal staat in het thema van ons wandtapijt.

Karolina Borucka zorgde voor haar deel van het verhaal, waarbij ze zich concentreerde op de tekstuele informatie, de afbeeldingen selecteerde en haar deel van het weefwerk bijdroeg. Samen werkten we nauw samen tijdens het weefproces, waarbij we onze individuele elementen en expertise combineerden om een ​​samenhangend en harmonieus wandtapijt te creëren. Dit teamwerk stelde ons in staat om niet alleen de draden van de stof te weven, maar ook het verhaal dat onze artistieke visies verbindt, wat resulteerde in een verenigd stuk dat onze gedeelde intenties en creativiteit weerspiegelt.

Stichting illustratie

Schetschip